Kendisiyle 7 yaşımda tanışmıştım. Üvey abimdi.
Dört abim ve benim haricinde beş kardeşi daha vardı, ama yaşamı boyunca hiçbir kardeşinden destek aldığını görmedim.
Vakur biriydi.
Az konuşur, çok şey anlatırdı.
Anlayabilen anlardı. Ben anlardım.
Bunun için kendisini sever, değer verirdim.
Beş kardeşinin aksine gözünü para bürümeyen biriydi.
O, Mehmet Özoğul Amcası gibiydi. Sessiz, derinden gider ve Özoğul AİLESİ’NE sahip çıkmak için elinden geleni karşılıksız yapardı.
Öz babası yani benim üvey babamı yitirdiğinde beş kardeşinin hakaretleriyle uğraştı.
Kimi zaman benden destek aldı.
Hayatının sonuna kadar annesi, öz kardeşleri ve yandaşlarının düzelmesi için çabaladı.
Ama gücü bir yere kadardı.
İyi yürekli insanların mücadelesi kötülerle uğraşmaya hiç bir zaman yetmezdi.
Öyle oldu. Hayrettin Özoğul da gitti.
Ama iyiler ölürken bile kazanır, kötüler bunu hiçbir zaman bilemez.
Çocukluğumdan bir yaprak gitti.
Yaşadığı sürece kendisine ve ailesine huzursuzluk veren tüm yakınlarını Allah’a havale ediyorum.
Mekânın cennet olsun HAYRETTİN ABİ.
Yolun tertemizdi, eminim yine olacaktır.
Ömer Amcam (üvey babam) asıl şimdi yüreğimden koptu…
Yaşar Gürsoy
