(eşimim ölüm yıldönümü anısına Kasım/1989)
Bir incir ağacı bozkırın ortasında
Dağların kuytusunda bir kırgın çiçek
Feryat figan yeşerirken dalında
Dağıtır yalnızlığın grisini kendi kendine
sıcak, kurak, ıssız bir yerde
büyüyecek ve sessizce ölecek…
ne zaman koza olduk
ne zaman kelebek
ne zaman doğduk da,
kendimizi
ne zaman öldürdük…
bir göçmen türküsü gibi sevdim seni…
ben senin gözlerini daha önce de gördüm
gelincik tarlalarında bahar çağrıları gibiydi…
yüzünün avuçlarımdaki yasa dışı hüznü
boncuk gözlerin yaşlı ve telaşlı…
dudakların dudaklarımdan
söyleyemediğim bütün sözcükleri
uzak okyanusların bütün mavisi gibi
bir öpüşte çekip almıştı ya hani….
sonra da, ansızın bahaneler uydurup
bırakıp gitmiştin ya,
Kıraç mı kıraç toprakların üstünde
Güneş bile açmamıştı yağmurlar kesilince…
binlerce adım attım o kentin sokaklarında
sevdaya buladım kaldırım taşlarını
karanlıklara haykırdım hasretini
özlem şarkılarını ezberledim
kimini bağıra çağıra, kimini fısıltıyla söyledim….
Olmadık zamanda ayaza yakalandı sevdam
buz kesti yüreğim yaz ortasında üşüdüm….
__Öyle özledim ki, gülüşünü avucuma alıp öpesim var______
-Bekir Birincioğlu-
1989/Wien
(eşimim ölüm yıldönümü anısına)
