Bir anı…
İlk olarak 2009 da tanıdım, o canım Eyûbileri, var olsunlar Eyûp Nebi peygamber “Dünya Sabır Ödülüne ve İnsanlık Onur Ödülüne” layık görmüşlerdi beni.. Kıramadım kalktım gittim. Yanımda en büyük yeğenim Doğan Ceylan la, doğan o zaman çok genç bir delikanlı, elinde çift kamera ilk belgeselini çekecek, heyecanlı mı heyecanlı. Bende biraz gergin, biraz kaygılı malum, ilk defa din merkezli bir oluşumdan ödül alacağım, neyse ki efendim, uçaktakilerle alakasız iki uzun saçlı “marjinal” eleman olarak, vardık Urfa’ya… Sağolsun vali bey mükemmel bir tarih öğretmenini şahsıma mûnasır rehber atamış, adam insan değil, bal kasesi, ilk andan itibaren cok sevdik.
Velhasıl kelam, iki gün Urfa’da gezdik, turistik eşya satan esnaf dışında yüzümüze bakan yok… Şahsen bu durumdan fevkalade müteessirim, mamafih, bu halimi yeğenime yansıtmıyorum… Malum, daha ilk belgeselinde gardı düşmesin delikanlımın. İkinci akşam otele bölgesel bir tv kanalı geldi, tarihi kervansaray da çok derin, çok anlamlı bir röportaj yaptık, gece oldu yattık, uyuduk…
Sabah uyanınca tarihi otelde kahvaltıya indik, amanın efendim bize gösterilen bu alaka da nedir?.. Ulan, o ana kadar bize selam vermeyen tüm otel müşterileri, etkinliklere katılacak akademisyenler, sanatçılar, vali yardımcıları, hatta otelin işletmecisi vsss vss vb vss insanların alayı, kahvaltı bizi kendi masalarına davet ediyorlar…
Doğan ilk defa gördüğü bu aşırı ilgiden korktu, ben zaten samimiyetsiz ilgiyi sevmem, aldım yeğenimi, çıktım otelden ara sokaklarda yürüyerek; eski çarşıya ulaştık.
Baktım, bir Mustafa Kemal Atatürk anıtı, anıtın altında on metrekarelik çimden bir yeşillik, yeşilliğin üzerinde üç beş fukara hamal ve esnaf azıklarını birleştirmiş, çayın gelmesini bekliyorlar, selam verdim, buyur ettiler, bağdaş kurup oturduk sofraya…
Menü de közde isot, keçi peyniri, lavaş, zeytin ve çay vardı…
Murat Ceylan
