DEVRİM’İN SÖNMEK BİLMEZ ATEŞİ..!

DEVRİM’İN SÖNMEK BİLMEZ ATEŞİ..!
——————————————————

Mutlaka daha önce duymuşsunuzdur, ama yine bir 7 Eylül geliyor, hatırlatayım dedim…

1934 yılı, Haziran ayı…
Ankara, önemli bir konuğu ağırlamaya hazırlanıyor.

İran Şahı Rıza Pehlevi gelecek ve Atatürk devrimlerini inceleyecek…

Atatürk, yakın arkadaşlarını Çankaya Köşkü’nde topluyor ve “Şah için nasıl bir program yapalım?” diye soruyor…

Kimi Orman Çiftliği’ne götürmeyi öneriyor, kimi “Merinos’u gezdirelim” diyor.

Beğenmiyor bu önerileri Atatürk…

“Bütün bunlar İran’da da var. Onlarda olmayan bir şey yapmalı, farkımızı ortaya koymalıyız” diyor.

Aklında bir fikir olduğu besbelli. Sofradakiler merakla bekleşirken kararını açıklıyor:

“Opera yapacağız!”

İşte ilk Türk operası Özsoy’un doğuş sahnesi bu…

Atatürk operanın konusunu da kendisi belirliyor ve İranlıların Şeyhnamesi’nden esinlenmiş bir destan planlıyor.

Öykü, Hakan Feridun’un ikiz oğulları Tur ile Irac üzerine kurulu…

İkizler doğduğunda şeytanın gazabı onları birbirinden ayırıyor. Ayrı yollara gidip birbirlerinden uzaklaşıyorlar.

Ama yüzyıllar sonra buluşup kardeş olduklarını anlıyorlar.

Tıpkı “ayrı yollara giden ikizler” Türkiye ve İran gibi…

Bu konuyu işlemesi için Münir Hayri Egeli’ye veriyorlar. Libretto’yu Egeli yazıyor.

Sonra besteci arayışına girişiliyor ve Adnan Saygun akıllarına geliyor.

Saygun, devlet bursuyla gönderildiği Paris’ten yeni dönmüş, Musiki Muallim Mektebi’nde hocalık yapıyor. Henüz 27 yaşında…

Libretto’yu okutuyorlar kendisine ve “Şah geliyor, bundan bir opera yazacaksın” diyorlar.

Seviniyor Saygun. Daha önce hiç operası yok Türkiye’nin…

Soruyor: “Solist var mı?”

“Yok!”

“Koro var mı?”

“Yok!”

“Orkestra var mı?”

“Yok!”

“Ne kadar vaktimiz var?”

“Bir ay!”

Mucizevi bir öyküdür bu…

1 ayda, 27 yaşındaki o adam, hem de Riyaset-i Cumhur Orkestrası Şefi’nin engelleme çabalarına rağmen solistleri buluyor, orkestrayı ve koroyu oluşturuyor, eseri besteliyor ve Türkiye’nin ilk opera eserini yaratıyor.

Saygun, o uykusuz geceler için sonradan şöyle yazacaktır:

“Ah bu çalışma… Zaman kısa, imkânlar son derece sınırlı… Ama içimiz coşkun. Yalnız benim değil, bütün görev almış arkadaşlarımın içi şevkle kaynıyor. Acaba o atılım üstüne atılım yıllarında içimizde duyduğumuz dinmek bilmez heyecanı, sönmek bilmez ateşi şimdiki kuşaklar nasıl duyuyorlardır.”

Atatürk, gelişmeleri uzaktan takip ediyor.

Bir ara Sovyet Sefiri Karahan’ı çağırıyor ve “Sen anlarsın, git bir bak” deyip provalara yolluyor.

Olumlu haber alınca kendisi de gidip izliyor bir provayı…

…Ve Özsoy, 19 Haziran 1934 gecesi, iki devlet adamının huzurunda sahneleniyor.
Atatürk, bu mucizenin yaratıcılarını gece Çankaya Köşkü’nde ağırlıyor, kutluyor.
…Ve engellemeye çalışanlara diyor ki: “Bu, bir devrim hareketidir!”

7 Eylül 2018’de Adnan Saygun’un 111. doğum yıldönümü kutlanacak.

Saygun’u ya da Özsoy’u anımsayan kaç kişi var bugün?

Ya o devrim yıllarının dinmek bilmez heyecanını, sönmek bilmez ateşini..?

Kaynak kişi: Mehmet Ali Yula – Facebook

 

Ahmed Adnan Saygun

(7 Eylül 1907 – 6 Ocak 1991), Türk Beşleri arasında yer alan Klasik batı müziğinde yapıtlar vermiş bir Türk bağdarı, müzik eğitimcisi ve budun müzik bilimcisidir (etnomüzikolog).

Türk müzik tarihinde Türk Beşleri olarak anılan bestecilerden birisi olan Saygun, ilk Türk operasının bestecisidir ve “Devlet sanatçısı” unvanını alan ilk sanatçıdır. Cumhuriyet Dönemi Türk müziğinin en çok seslendirilen eserlerinden “Yunus Emre Oratoryosu” en önemli yapıtıdır.

Önemli din bilginleri yetiştirmiş İzmirli köklü bir aileden gelen Saygun’un babası sonradan İzmir Milli Kütüphanesi’nin kurucuları arasında yer alacak olan öğretmen Mahmut Celalettin Bey, annesi Konya’nın Doğanbey mahallesinden gelip İzmir’e yerleşmiş bir ailenin kızı olan Zeynep Seniha Hanım’dır.

İzmir’de “Hadikai Sübyan Mektebi” adlı mahalle mektebinde başladığı ilköğrenimini “İttihat ve Terakki Numune Sultanisi” adlı çağdaş okulda devam etti. Sanat eğitimine ağırlık veren bu okulda 13 yaşında iken İsmail Zühtü (nazariyat) Rosati (piyano) ve Tevfik Bey (piyano) yanında müzik çalışmalarına başladı. 1922 yılında Macar Tevfik Bey’in öğrencisi oldu. 1925 yılında Fransız La Grande Encyclopedie’den müzikle ilgili makaleleri çevirerek birkaç ciltlik büyük bir Musiki Lugati meydana getirdi.

Hayatını kazanmak için su şirketi, postane gibi çeşitli yerlerde çalışan, İzmir Beyler Sokak’ta bir kırtasiye dükkanı açıp nota satmayı deneyen Ahmet Adnan Bey, bu denemelerde başarısız oldu ve ilkokullarda müzik öğretmenliğine yöneldi. İlkokullarda öğretmenlik yaptığı dönemde Ziya Gökalp’in, Mehmet Emin’in, Bıçakçızade Hakkı Bey’in şiirleri üzerine okul şarkıları yazdı. 1925 yılında devletin yetenekli gençleri müzik eğitimi için Avrupa’daki önemli konservatuvarlara göndermek üzere açtığı sınava girmek isteyen genç müzisyen, annesinin ani ölümü üzerine bu fırsatı kaçırdı. Orta dereceli okullarda müzik öğretmenliği yapmak için açılan sınavı kazanarak 1926 yılından itibaren bir süre İzmir Erkek Lisesi ‘nde müzik öğretmenliği yaptı.

Paris’teki öğrencilik yılları

1927-1928 yıllarında “Re Majör Senfoni” yi besteleyen sanatçı; 1928 yılında Hükümetin müziğe yetenekli gençler için açtığı sınavı tekrarlaması üzerine bu sefer fırsatı yakaladı ve devlet bursuyla Paris’e gönderildi. Vincent d’Indy (kompozisyon), Eugène Borrel (Füg), Madame Borrel (armoni), Paul le Flem (Kontrpuan), Amédée Gastoué (Gregoryen ezgileri), Edouard Souberbielle (org) ile çalıştı. Paris’teyken Op. (Opus) 1 sıra numaralı Divertissement adlı orkestra eserini yazdı. Saygun’un bu bestesi 1931 yılında jüri başkanının Henri Defossé (Cemal Reşit Rey’in orkestra şefliği hocasıdır) olduğu Paris’teki bir beste yarışmasında ödül kazandı, Gabriel Pierné yönetimindeki Colonne Orkestrası tarafından önce Paris, Varşova daha sonra da Rusya ve Belçika’da seslendirildi. Eser böylece, Cemal Reşit Rey’in Paris’te seslendirilmiş bulunan üç eserinden sonra – Anadolu Türküleri” (1927), “Bebek Efsanesi” (1928) ve “Türk Manzaraları” (1929) – yurtdışında icra edilen dördüncü Türk orkestra eseri olmuştur.

Ankara yılları

Saygun, 1931’de Türkiye’ye dönüp bir süre Musiki Muallim Mektebi’nde müzik öğretmenliğine başladı, müzik imlası ve kontrpuan dersleri verdi. 1932 yılında piyanist Mediha (Boler) Hanım ile evlendi; bu evlilik bir süre sonra bozuldu.

Ahmet Adnan Bey ve ailesi 1934’te Soyadı Kanunu üzerine matematik öğretmeni babasının isteği ile “Saygın” soyadını aldı; ancak başkası tarafından alındığı gerekçesiyle bir süre sonra soyadları “Saygun” olarak değiştirildi.

Adnan Saygun, 1934 yılında devlet başkanı Atatürk’ün talebiyle, Türkiye’yi ziyaret edecek olan İran Şahı Rıza Pehlevi şerefine ilk Türk operası olan Op. 9 Özsoy Operası’nı bir ay gibi çok kısa bir sürede yazdı. Liberettosunu Münir Hayri Egeli’nin yazdığı opera, Türk milletinin doğuşunu, İran ve Türk milletlerinin kökü uzak tarihe dayanan kardeşliğini ifade etmekteydi. Eserin prömiyeri 19 Haziran 1934 gecesi Atatürk ve Rıza Pehlevi huzurunda gerçekleştirildi.

Sanatçı, Özsoy’un sahnelenmesinden sonra Yalova’daki yazlık evinde kendisini kabul eden Atatürk’e Türk musikisi hakkında bir rapor sundu. Güneş-Dil ve Türk Tarihi teorilerinden etkilenerek hazırlanmış bu rapor 1936’da “Türk Musikisinde Pentatonizm” başlığı ile yayımlandı.

Yalova’dan dönüşte vekaleten Riyaset-i Cumhur Orkestrası Şefliğine getirilen sanatçı; bu görevini bozulan sağlığı ve İstanbul’a gidişi nedeniyle ancak birkaç ay sürdürebildi. Orkestra ile ilk konserini 23 Kasım 1934’te verdi.

1934 yılı Kasım ayı sonunda Saygun’a Atatürk’ten yeni bir opera sipariş geldi. 27 Aralık gecesi temsil edilmek üzere Taş Bebek operası nı bestelemeyi başaran sanatçı, bu operada yeni Cumhuriyet insanının doğuşunu anlattı. Eser, 27 Aralık 1934 gecesi Ankara Halkevi’nde sahnelendi; orkestrayı çok hasta olmasına rağmen bizzat Saygun yönetti.

Temsilin ardından İstanbul’a giden ve beş ay ara ile iki kulak ameliyatı geçiren Saygun’un, görevini ihmal ettiği gerekçesiyle Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası’ndaki ve ardından Musiki Muallim Mektebi’ndeki işine son verildi; Ankara Devlet Konservatuvarı’nın kuruluş çalışmalarından da uzaklaştırıldı. Saygun, Devlet konservatuvarlarında etnomüzikolojibölümleri açılması yönünde çalışmalar yapmış, ancak bunlar Atatürk’ün desteğine rağmen ilgili kurumlarca hayata geçirilememiştir.

İstanbul yılları

Saygun, 1936’da İstanbul Belediye Konservatuvarı’nda öğretmenliğe geri döndü, 1939’a kadar bu görevde kaldı. Sanatçı, “Yunus Emre Oratoryosu” adlı ünlü yapıtının seslendirilişine kadar sürecek olan bir gözden düşme dönemine girmişti.

Saygun İstanbul’da iken Ankara’da devam eden yeni bir konservatuvar kurma çalışması, Saygun’un savunduğu “kültürel ulusallık” fikrini değil, “evrensel müzik” anlayışını destekleyenler tarafından sürdürüldü. Konservatuvar, bu iş için danışman olarak getirilen konservatuvar Paul Hindemith’in evrenselci müzik görüşleri doğrultusunda 1936 yılından kuruldu. Adnan Saygun ise 1936 yılında Halkevleri’nin daveti üzerine Türkiye’ye gelen Macar besteci ve etnomüzikolog Bela Bartok’a Anadolu gezisinde eşlik etti. Birlikte özellikle Osmaniye dolaylarından derledikleri türküleri notalaştırdılar. Çalışmaları, “Bela Bartok’un Türkiye’deki Halk Müziği Araştırmaları” başlıklı bir kitap haline getirilerek 1976 yılında Macar ilimler Akademisi tarafından İngilizce bastırılmıştır.

Saygun, 1939 yılında Halkevleri’nin önerdiği müfettişlik görevini kabul etti ve bu vesile ile Türkiye’yi dolaştı. 1940 yılında bir konser için Ankara’ya gelen ancak ülkelerinden Nazi baskısı nedeniyle geri dönmeyen Budapeşte Kadın Orkestrası üyelerinden Macar asıllı Irén Szalai (sonradan Nilüfer adını almıştır) ile 1940 yılında evlendi; çiftin çocuğu olmadı. Halkevleri’ndeki görevinin yanı sıra 1940 yılında “Türk Müzik Birliği” adlı bir koro kuran Saygun, bu koro ile düzenli oda müziği konserleri verdi. “Halkevlerinde Musiki” adlı bir kitap yayınladı. “Op. 19 Eski Üslupta Kantat”, “Bir Orman Masalı” adlı bale eseri ve “Yunus Emre Oratoryosu” gibi eserlerini bu dönemde besteledi. Yunus Emre Oratoryosu 1943 yılında CHP’nin açtığı yarışmada birincilik ödülünü Ulvi Cemal Erkin’in piyano konçertosu ve Hasan Ferit Alnar’ın Viyola Konçertosu ile paylaştı.

Yunus Emre Oratoryosu’nun seslendirilişinden sonra

Saygun’un 1942’de tamamladığı Yunus Emre Oratoryosu 25 Mayıs 1946’da Ankara’da Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi’nde seslendirildi ve büyük başarı kazandı. En önemli eseri kabul edilen bu eser, daha sonra Paris’te ve 1958’de Birleşmiş Milletler kuruluş yıl dönümü vesilesiyle New York ‘ta ünlü orkestra şefi Leopold Stokowski yönetiminde seslendirilmiştir. Bu eserle Saygun, çocukluğunda İzmir Kemeraltı Çarşısı’nın Dervişler Caddesi’nde (bugün Anafartalar Caddesi) Mevlevi dervişlerden duyduğu ezgileri Avrupa ve Amerika’ya, Birleşmiş Milletler çatısı altına, sonradan eserin çevrileceği 5 ayrı dile taşımış oluyordu. Sanatçı eserin Ankara’daki ilk temsilinden sonra 1946 yılında Halkevleri müşavir ve müfettişliğinin yanı sıra Ankara Devlet Konservatuvarı’na kompozisyon öğretmeni olarak atandı. Aldığı davetler üzerine Londra ve Paris’e gitti, halk müziği üzerine çalışmalar yaptı; konferanslar verdi.

Yunus Emre den sonra, Kerem, Köroğlu, Gilgameş başta olmak üzere üç opera, “Atatürk’e ve Anadolu’ya Destan” gibi koral eserler, 5 senfoni, çeşitli konçertolar, orkestra, koro, oda müziği eserleri, vokal ve enstrümantal parçalar, sayısız türkü derlemeleri, kitaplar, araştırmalar, makaleler yazdı. Eserleri New York NBC, Orchestre Colonne, Berlin Senfoni, Bavyera Radyo Senfoni, Viyana Filarmoni, Viyana Radyo Senfoni, Moskova Senfoni, Sovyet Devlet Senfoni, Moskova Radyo Senfoni, Londra Filarmoni, Kraliyet Filarmoni, Northern Sinfonia, Julliard Quartet gibi topluluklar ve Yo-Yo Ma gibi virtüözler tarafından seslendirildi. 1971’de yürürlüğe giren Devlet Sanatçılığı Kanunu çerçevesinde ilk Devlet Sanatçısı unvanı Adnan Saygun’a verildi.

Sanatçı, 6 Ocak 1991 tarihinde pankreas kanseri nedeniyle hayatını kaybetti.

Orkestra, oda müziği, opera, bale, piyano üzerine birçok yapıtı olduğu gibi, etnomüzikoloji ile müzik eğitimi konularında yayınları vardır. Çalışmaları ve diğer belgeleri Ankara’da Bilkent Üniversitesi bünyesinde kurulan “Ahmet Adnan Saygun Müzik Eğitim ve Araştırma Merkezi”nde bulunmaktadır.

Ahmed Adnan Saygun’un yapıtlarının seslendirme üzerindeki hakları SACEM’e aittir. Yayınlanan bir kısım yapıtlarının telif hakları Southern Music Publishing, New York ve Hamburg’taki Peer Musikverlag’a aittir.

Müzikolog Emre Aracı tarafından kaleme alınan kapsamlı bir biyografisi Adnan Saygun – Doğu Batı Arası Müzik Köprüsü adı altında Yapı Kredi Yayınları tarafından 2001 yılında yayımlanmış; hayat öyküsü ayrıca Mucize Özinal tarafından “Dar Köprünün Dervişi” (2005) adıyla romanlaştırılmıştır.

İstanbul Beşiktaş’taki Ulus semtindeki ana cadde, Ahmet Adnan Saygun Caddesi adını taşımakta ve bu cadde üzerinde, sanatçının bir boy heykeli bulunmaktadır.

Eserleri

1	Divertimentolog	orkestra için	1930
2	Suit	piyano	1931
3	Ağıtlar	tenor ve solo erkek korosu	1932
4	Sezişler	iki Klarnet	1933
5	Manastır Türküsü	koro ve orkestra	1933
6	Kızılırmak Türküsü	soprano ve orkestra	1933
7	Çoban Armağanı	koro	1933
8	çalgılar için müzik	Klarnet, Saksafon, piyano ve vurma	1933
9	Özsoy	opera	1934
10	İnci’nin Kitabı	piyano	1934 (Orkestra düzenlemesi 1944)
11	Taş Bebek	opera	1934
12	Sonat	viyolonsel ve piyano,	1935
13	Sihir Raksı	orkestra	1934
14	Suit	orkestra	1936
15	Sonatina	piyano	1938
16	Masal	ses ve müzik	1940
17	Bir Orman Masalı	orkestra için bale müziği	1943
18	Dağlardan Ovalardan	koro	1939
19	Eski Üslupta Kantat		1941
20	Sonatina	piyano	1938
21	Geçen Dakikalarım	ses ve orkestra	1941
22	Bir tutam keklik	koro	1943
23	Üç türkü	bas ve piyano	1945
24	Halay	orkestra	1943
25	Anadolu’dan	piyano	1945
26	Yunus Emre	oratoryo,	1942
27	1. kuartet		1942
28	Kerem	opera	1952
29	1. Senfoni		1953
30	2. Senfoni		1958
31	Partita	viyolonsel	1954
32	Üç ballad	ses ve piyano	1955
33	Demet	keman ve piyano	1955
34	1. Piyano Konçertosu		1958
35	2. Kuartet		1957
36	Partita	keman	1961
37	Trio	obua, klarinet, arp	1966
38	Aksas Tartılar Üzerine 10 Etüt	piyano	1964
39	3. Senfoni		1960
40	Töresel Musiki		1967
41	10 halk türküsü	bas ve orkestra	1968
42	Duyuşlar	üç kadın sesi korosu	1935
43	3. Kuartet		1966
44	Keman Konçertosu		1967
45	Aksak Tartılar Üzerine 12 Prelüd	piyano	1967
46	Nefesli Çalgılar Beşlisi		1968
47	Aksak Tartılar Üzerine 15 Parça	piyano	1967
48	Dört Lied	ses ve piyano (orkestra içinde düzenlenmiş)	1977
49	Dictum	yaylı sazlar orkestrası	1970
50	Üç Prelüd	iki arp	1971
51	Küçük Şeyler	piyano	1956
52	Köroğlu	opera	1973
53	4. Senfoni		1974
54	Ağıtlar II	tenor, koro, orkestra	1975
55	Trio	klarinet, obua ve piyano	1975
56	Ballad	iki piyano	1975
57	Ayin Raksı	orkestra	1975
58	Aksak Tartılar Üzerine 10 Taslak	piyano	1976
59	Viyola Konçertosu		1977
60	İnsan Üzerine Deyişler I	ses ve piyano	1977
61	İnsan Üzerine Deyişler II	ses ve piyano	1977
62	Oda Konçertosu	yaylı çalgılar	1978
63	İnsan Üzerine Deyişler III	ses ve piyano	1983
64	İnsan Üzerine Deyişler 4	ses ve piyano	1978
65	Gılgameş	opera	1970
66	İnsan Üzerine Deyişler 5	ses ve piyano	1979
67	Atatürk’e ve Anadolu’ya Destan	solistler, koro ve ork	1981
68	Dört Arp İçin Üç Türkü		1983
69	İnsan Üzerine Deyişler 6	ses ve piyano	1984
70	5.Senfoni		1985
71	2. piyano Konçertosu		1985
72	Orkestra için Çeşitlemeler		1985
73	Poem	üç piyano için	1986
74	Viyolonsel Konçertosu		1987
75	Kumru Efsanesi	bale müziği	1989

Kitapları

1. Türk Halk Musıkisinde Pentatonizm, 1936.
2. Gençliğe Şarkılar: Halkevi ve Mektepler için, 1937.
3. Rize, Artvin, Kars Havalisi Türkü, Saz ve Oyunlar Hakkında Bazı Malumat, 1937.
4. Halk Türküleri: Yedi Karadeniz Türküsü ve bir Horon, 1938.
5. Halkevlerinde Musıki, 1940.
6. Yalan (Sanat Konuşmaları), 1945.
7. Lise Müzik Kitabı I-II-III (Halil Badi Yönetken ile birlikte), 1955.
8. Karacaoğlan(Yeni Bilgiler-Bir Rivayet-Melodiler), Ankara, Ses ve Tel Birliği, 1952.
9. Musıki Temel Bilgisi I – 1958,.II – 1962,.III –1964,.IV – 1966.
10. Mod öncesi Ezgilerin Sınıflandırılması, 1960.
11. Toplu Solfej,I – 1967, II – 1968.
12. Töresel Musıki, 1967.
13. Bela Bartok’s Folk Music Research in Turkey, Budapeşte, Akádemiai Kiadó, 1976.
14. Atatürk ve Musıki: O’nunla Birlikte, O’ndan Sonra…, Ankara, Sevda-Cenap And Müzik Vakfı, 1982.

Çevirileri

Atatürk ve Musıki: O’nunla Birlikte, O’ndan Sonra…, Ankara, Sevda-Cenap And Müzik Vakfı, 1982.

Kaynak: Vikipedi

Özsoy Operası

(Op. 9) Ahmed Adnan Saygun’un bestelediği ve Firdevsî’nin Şehname’sinden uyarlanan Türkçe olan librettosunu Münir Hayri Egeli’nin yazdığı 1 (revizyondan once 3) perdelik 12 tablodan oluşan Türkiye Cumhuriyeti tarihinin sahnelenen ilk operasıdır.

Opera Atatürk’ün isteği üzerine temasını bizzat Atatürk’ün verdiği ve Türkiye’yi ziyaret edecek olan İran Şahı Rıza Şah Pehlevionuruna sahnelenmesini istediği operanin libretto’sunu Münir Hayri Egeli, Mustafa Kemal Atatürk’ün yönergeleri ve denetimi ile yazmış, Ahmet Adnan Saygun daha 27 yaşındayken ve 2 ay gibi kısa bir sürede bestelemiştir.

Opera Hakkında

İlk kez 19 Haziran 1934 gecesi, Münir Hayri Egeli’nin rejisi ve Ahmet Adnan Saygun’un orkestra şefliği altında “İstanbul Konservatuarı” yaylı sazlar heyeti ile “Riyaseti Cumhur Bando Heyeti” tarafından ile iki devlet başkanının önünde Ankara Halkevi’nde sahnelenmiştir.İlk sahnelendiğinde üç perdelik, dramatik türde bir opera olarak bestelenip sahnelenmiştir. Atatürk ve İran Şahı Rıza Şah Pehlevi onuruna ilk sahnelendiğinde operada, bariton Nurullah Taşkıran, soprano Nimet Vahit ve Semiha Berksoy da oynamışlardır. Türkiye ulusal operasının yaratılmasında önemli bir adım sayılmaktadır.

Operada işlenen ana tema yüzyıllar boyunca Türkiye ve İran’ın kardeş olduğunun vurgulanmasıdır. Opera, İranlıların Şehname destanından esinlenilmiştir. Öykü, Hakan Feridun’un ikiz oğulları Tur (Kurt) ile İraç (Aslan) üzerine kuruludur. İkizler doğduğunda şeytanın gazabı onları birbirinden ayırır. Ayrı yollara gidip birbirlerinden uzaklaşırlar. Ama yüzyıllar sonra buluşup kardeş olduklarını anlarlar. Tıpkı “ayrı yollara giden ikizler” Türkiye ve İran gibi.

Eserin sonunda, iki kardeşten Tur’un adı geçtiğinde, sahnedeki oyuncular, Ankara Halkevi’nin locasında operayı izlemekte olan Atatürk’ü, İraç (Aslan) sorulduğunda ise yanındaki Rıza Pehlevi’yi işaret ettiler. Bu jest karşısında çok duygulanan Rıza Şah Pehlevi, “Kardeşim!” diyerek, Atatürk’e sarılmıştır. Ankara Halk Evi’nde sahnelenen ilk temsilin hemen ardından iki devlet başkanı Dışişleri Bakanlığına giderek orada Türk – İran dostluğunun temelini atmışlardır.

Operanin sonraki gösterimleri Atatürk’ün ölümünden çok sonra gerçekleşmiştir.

Bununla beraber 3 Şubat 1982’de Atatürk’ün 100. doğum yıldönümü nedeniyle, tam 48 yıl sonra tekrar sahnelenmesi gündeme geldiğinde eserin bestecisi Ahmet Adnan Saygun, bu 3 perde 12 tablodan oluşan operayı, bir perdelik özet haline getirmiştir.

Özsoy Operası 1982 yılından sonra birkaç kez daha sahnelenmiştir.

19 Haziran 2007 tarihinde, Semiha Berksoy Opera Vakfı tarafından Beşiktaş Resim ve Heykel Müzesi’nde organize edilen bir etkinlikle “Özsoy Operası’nın ilk temsilinin yıldönümü”, konuşmalar ve bir konserle kutlanmıştır.

Roller

Rol	Ses tipi	Prömiyerde Roller, 17 Haziran 1934 (Orkestra şefi: Ahmet Adnan Saygun)
Feridun	Bariton	Nurullah Şevket Bey – Gazi Terbiye Enstitüsü muallimlerinden
Hatun (UluAnne)	Soprano	Nimet Vahit Hanim. Konservatuvar muallimlerinden
Ayşım	Soprano	Semiha Hanım İstanbul Konservatuvarı talebesi
Tembel, Sefih, Bedbin	Soprano	Semiha Hanım
Ahriman		Süleyman Bey
Ozan		Hamdi Selçuk
Baş Şaman		Salih Bey
Köse Ağa		Salih Bey
I. Bey		Fethi Bey
Züppe		Fethi Bey
II. Bey		Kemal Bey
Bir Zabit		Kemal Bey
Kaymakam		Kemal Bey
Felekler		Nigar Hanım, Muhsine Hanım, Muazzez Hanım, Yıldız Hanım, Nüzhet Hanım, Nimet Hanım.
Mehmet		Ö.C.Bey Gazi Terbiye Enstitüsü muallimlerinden
Bir Köylü		Bedri Bey
Sarıklı		Bedri Bey
Politikacı		Hayati
Danslar		Selma ve Azade hanımların idaresinde Kız Lisesi ve Orta mektebi talebelerinden Perran – Leyla – Vesamet – Belkıs – Nedret – Enise – Melahat hanımlar

 

Prömiyere temsilde İstanbul Konservatuvarı yaylı sazlar heyetiyle Riyaset-i Cumhur Bando Heyeti’nden oluşan orkestra şefi (eserin bestecisi) Ahmet Adnan Saygun, dans ve koreografi Selma ve Azade Selim Sırrı; sahne yönetimi Hami bey; dekorlar ve kostümler Mahmut ve Galip beyler tarafından yapılmıştır. Koro Ankara Kız lisesi, Ankara Kız orta mektebi, Ankara Beden Terbiyesi Enstitüsü öğrencilerinden oluşmuş olup koro idarecileri Muallim Halil Bedi bey ve Mediha Adnan hanım idi. Kondüit Şevket bey, suflör Enver Necip bey idi.

Konu özeti

Zaman – 40.000 Yıl önce bir mavi gece

Oyunun açlışını yapan ve tarihsel bir geçmişten de söz eden Öz Ozan’ın belirttiğine göre olay, kırk bin yıl öncesinde bir mavi gecede geçer. Baş Şaman’ın öngörüsüne göre, seçilmiş bey Feridun’un çocuğu o gece dünyaya gelecektir. Uzun zamandır bu günü bekleyen Beyler ve halk, Feridun´un çağrısı üzerine mutlu haberi alabilmek ve kutlamak amacıyla sunularıyla gelerek toplanırlar.

Bekleyiş sürmekte, halk, Hakan Feridun’a bir yavru vermesi için Tanrı’ya yakarmaktadır. Hakan’ın baş danışmani Baş Şaman gelerek halkı ve beyleri selamlar. Herkesin beklemekten sabrı tükenmektedir. Baş Şaman geçmişteki zalim hükümdar Dahhak’tan söz ederek o sıkıntılı yılların hatırlanması gerektiğini, bu sayede mutluluğun güzelliğinin artacağını söyler. Beyler ve halk ise herkesi boyunduruğu altında ezen ve pek çok gencin ölümüne yol açan o kötülük kaynağını anmak bile istemezler.

O sırada bir asker Feridun’un gelişini haber verir. Halk Feridun’a iyi dileklerini sunarken Feridun da onların kahramanlığını ve gözü pekliğini över. Özgürlüklerine kavuşmak için hep birlikte kahramanca savaşmışlar ve sonunda başarmışlardır. Şimdi ise Feridun’un doğacak çocuğunu birlikte beklemektedirler. Halk bu kez de Feridun’la birlikte Öz Soy’un devamını sağlayacak çocuğun doğumu için dua eder. Bu arada hızla gelen bir haberci Feridun’un iki erkek çocuğunun doğduğunu haber verir. Bu haber çok büyük bir sevinç yaratmış bu mutluluk herkesin gözlerini yaşartmıştır.

Halk eğlenmekte ve Hatun ile bebekleri beklemektedir. Az sonra Hatun’un gelmekte olduğu haberi verilir. Hatun dünyaya getirmekten gurur duyduğu iki bebeği ile birlikte halkın arasında yerini almıştır. Halk onu büyük bir sevinç ve övgüyle karşılar. Hatun ise büyük bir gururla bebeklerini yurda armağan ettiğini söyler. Feridun, Hatun’un bu sözünden çok etkilenmiş, çok mutlu olmuştur.

O sırada göğün yedi katından iyi dileklerini sunmak üzere yedi felekler gelirler. Her biri birbirinden güzel sungularını dile getirirler. Herkes çok mutludur ancak henüz her şey bitmemiştir. Bir anda yeraltının bekçileri ortaya çıkarlar, az sonra da onların başbuğu davetsiz konuk Ahriman’ın korkunç kahkahası duyulur. Kendisi davet edilmediği için çok kızgındır. Yedi Feleklerin dileklerini bozmaya gücü yoktur. Ancak, bu da, Hatun’un yalvarmaları da onun uğursuz bir dilekte bulunmasını engelleyemez. Yine de bu her şeyin sonu olmayacaktır.

Kaynak: Vikipedi