17 Ağustos 03.02 unutmayın.
Bazen bir kare fotoğraf dünyayı ayağa kaldırır. Oturup uzun uzun bir şey yazmaya gerek de olmaz altına.
Bir kere fotoğrafa bakınca o haberin ne olduğunu anlarsınız.
Değerli meslektaşımız Abdurrahman Antakyalı da 17 Ağustos depreminde çektiği bir kare fotoğraf ile acının umutların göz yaşların çaresizliğin sembolü olan bu amcanın hikayesini aradan 20 yıl geçse de unutturmadı.
Eline gözüne sağlık Abdurrahman Antakyalı…
Ben de günlerce orada kalıp pek çok acılara hüzünlere isyanlara göz yaşlarına en önemlisi de çaresizlik içindeki insanlara, kaybolan hayatlara tanıklık ettim. Büyük acılara şahit oldum. Aslında tam anlamıyla tramvatik günler geçirdim diyebilirim.
Evlerin arasında dolaşırken duyduğum haykırışları bugün bile kulaklarımdan çıkmıyor. Etrafta. enkaz içinden çıkmış ne yapacağını bilemeyen yaralı her yanı kanlar içinde insanlar hala gözümün önünden gitmiyor.
Asla unutulmaz unutulmaması da gerekiyor. Fakat aradan geçen bunca yıla rağmen deprem için ne önlem alındı bu ülke de hala soru işareti olarak duruyor.
Ama yapılan çok şey var, bol bol dikine dikine denize sıfır rezidans lar, oteller, gökdelenler.
Ama bizde blr adet var. Olaylar olduktan sonra önlem alıyoruz. Ne trajikomik bir durum değil mi?
Ama zaten alınan o önlemler de ya unutulur gider, ya da önlem alınmış gibi devam ederiz hayatımıza.
Depremlerde hayatlarını kaybedenleri rahmetle anıyorum.
Cemal Köyük
