YANLIŞIN VAR…
– Kapı benim değil mi? İstediğim gibi çarparım.
– Hayır çarpamazsın. Apartman burası. Senin müstakil villan değil. Huzur da benim, onun, ötekinin.. Bozamazsın. Yavaş kapat.
– Ciğer benim değil mi? İstediğim yerde içerim sigaramı.
– Hayır içemezsin. Bu ciğer de benim. Bana geliyor yan masadan (33 cm. mesafe) o duman. Seninle Onkoloji Kliniği’ne taşınamam. Erken yaşta ölmek istemiyorum. Üfleme etrafa.
– Motor benim değil mi? İstediğim gibi bağırtırım.
– Hayır bağırtamazsın. Dağ başında Dakar Rally’de değilsin. Meskun alan burası. Uyuyan var, hasta var, yaşlı var. İşten gelmiş dinlenen emekçi var.
– Çocuk benim değil mi? İstediğim gibi ağlatırım.
– Hayır. Hasta ise çare bul, şımarıksa eğit, bir derdi varsa çöz. Ama herkesin içinde ciyak ciyak bağırtma.
– Müzik seti benim değil mi? İstediğim volume’de açarım.
– Hayır açamazsın. Burası disco değil. Herkes seninle aynı şeyi aynı volume’de dinlemek zorunda değil. Kendi aracımdaki-evimdeki radyoyu bile duymuyorum senin yüzünden. Kıs şunu.
– Keyif benim değil mi? İstediğim gibi küfürlü konuşurum.
– Hayır konuşamazsın. Yatılı okul kantini-yatakhanesi ya da kahvehane değil burası. Aile var etrafta. Duydun mu hiç böyle bir şey?
– Ses benim değil mi? İstediğim yükseklikte konuşurum.
– Hayır. Saat gecenin 03’ü. Misafirin de, sen de, çocukların da apartmanın ortak alanında sesinizi kısarak konuşacaksınız.
Uyuyoruz çünkü.
Zafer Arapkirli
