Kahramanlar da ölür…
Sevgilisine küsmüş genç aşıklar gibiyim dünden beri, ve çocukluğum hiç gitmiyor aklımdan.
Herkesin bi kahramanı vardır ya, benim ki de televizyondan gördüğüm çırpı bacaklı, sakallı, küçücük bi adamdı. Topu ayağına alıp hızlandığında, çalım atamayacağı hiç kimse yoktu.
Antep’te liseyi bitirip üniversite sınavlarında sadece İstanbul’daki üniversiteleri yazmamı kimse anlamamıştı. Hatta 7 senelik sıra arkadaşım, -ki kendisi başka renkleri severdi, “Ankara’yı da yaz, ben Ankara’ya gidersem görüşemeyiz lan” diye çıkışmıştı bana.
İstanbul’a geldim, ilk maçta tabi ki tribündeki yerimi aldım, canlı seyrettim kahramanımı.. sakatlanmıştı yine, çok üzülmüştüm.. sonra olmadı, iyileşemedi, doya doya seyredemedik bi türlü, bıraktı sonunda,
vazgeçti….
Yıllar geçti, ben büyüdüm, kahramanım yaşlandı.
NTV’de birlikte çalışmaya başladık.
Beraber çok maç seyrettik, çok rakı içtik, çok küfrettik, hiç söylemedim ona, senin yüzünden geldim bu devasa köye diye…
Dün kahramanımı internetten seyrettim. Canım yandı.
Referandumda ne oy vereceği beni hiç ilgilendirmez.
Herkes istediği oyu verebilir ve benim bunu eleştirmeye bile hakkım yoktur.
Ama kahramanların kanı mavidir, ve onlar herkesin kahramanıdırlar.
Evet diyecek olanların da, hayır diyecek olanların da…
Dün bi kere daha vazgeçmiş gördüm kahramanımı….
İlkinde futboldan vazgeçmişti, ikincisinde onurundan…
Kahramanlar da ölürmüş, çocukluğuma yazık oldu…
Bekir Gül
