İNSANLARI CAVCAV’LAŞTIRMAYIN..
Bu fotoğrafa iyi bakın.
Ders alın, ders alalım.
Nur içinde yatsın. Yakınlarının, sevdiklerinin başı sağolsun.
Kimse böyle bir acı tatmasın, büyükbabasını, babasını, eşini, ağabeyini, dayısını, amcasını böyle trajik koşullarda yitirmesin.
Hizmetleri unutulmasın, anısı hep yaşatılsın.
Ama aynı zamanda, toplum olarak, insanlık olarak kimseyi “İlhan Cavcav”laştırmamayı da öğrenelim artık.
Şu fotoğrafa bakar mısınız?
Adamcağız ölüm döşeğinde, belki bir kaç saati kalmış. “Getirin şu futbolcuyu, benim önümde imzalasın sözleşmeyi” diyor.
Ve getiriyorlar.
Ve o halinde çalışıyor.
Yoğun bir duygu ve beyin mesaisi içinde, o halinde..
Beyin kanaması geçirmiş birkaç saat önce bu adam..
Bunu kendisi o anda idrak edemiyor tabii.
Çünkü o yaşa, o ana, o noktaya kadar “Herşeyi sadece kendisini yapabileceğine, ondan başkasının gücünün ve aklının kifayet edemeyeceğine” inanmış, çevresi tarafından da inandırılmış.
Efsane olmak, herkesten yukarıda olmak, her işi herkesten daha iyi yapmak, kimsenin beceremeyeceği her şeyi tek başına becermek gibi şeylerle kodlanmış.
Belli ki çevresindekilerin de işine gelmiş böyle bir “kült” yaratılmış olması.
Gelin bu dersi iyi okuyalım.
Çevremizden kimseyi “Cavcav”laştırmayalım.
Onlara “saygı” görünümü altında, onlara bu haksızlığı bu vicdansızlığı yapmayalım..
Şu fotoğrafa iyi bakın..
Allah rahmet eylesin.
Zafer Arapkirli
