PAULO COELHO’DAN MAĞLUBİYET, BAŞARISIZLIK ve YARA İZLERİ ÜZERİNE
Mağluplar başarısız olmayanlardır.
Mağlubiyet, bize mücadeleyi savaşarak kaybettirir.
Başarısızlık ise mücadele etmemize bile izin vermez.
Mağlubiyet çok arzu ettiğimiz bir şeyi beceremediğimizde ortaya çıkar.
Başarısızlık ise hayal kurmamıza bile izin vermez.
Mağlubiyet, yeni bir mücadeleye girdiğimizde son bulur.
Başarısızlığın ise sonu yoktur; bir yaşam tarzıdır.
Mağlubiyet, bütün korkularına rağmen coşkuyla ve inançla yaşayanlar içindir.
Mağlubiyet yürekliler içindir.
Kaybetmekten şeref, kazanmaktan ise mutluluk duymak yalnızca onlara özgüdür.
Hayır, mağlubiyetin yaşamın bir parçası olduğunu söylemiyorum; bunu zaten hepimiz biliyoruz.
Söylemek istediğim bazı insanların asla yenilmedikleridir.
Bu insanlar hayatta hiç mücadele etmemişlerdir. Yara izlerinden, aşağılanmaktan, kendilerini yalnız hissetmekten ve Tanrı’nın varlığı konusunda kuşkuya düştükleri o anlardan hep kaçınmışlardır.
Bu insanlar gururla “savaşta asla yenilmedim” diyebilir. Oysa asla “savaşta kazandım” diyemezler.
Asla zarar görmeyeceklerini zannettikleri bir evrende yaşar, adaletsizliklere ve ıstıraplara göz yumar, kendi sınırlarını aşma yürekliliği gösterenlerin göğüs gerdikleri gündelik zorluklarla uğraşmaları gerekmediğinden kendilerini güvende hissederler.
Hayatlarında kimseye “Hoşça kal” dememişlerdir; “İşte döndüm, hasretle kucakla beni” dememişlerdir.
İşte asla yenilmeyenler böyle insanlardır.
Yenilmezler ama yenemezler de!
