Her zevki sefa bir anlıktır. Nefret ve kinin ertesi pişmanlıktır. Her canlıya vardır ölüm; insan ölür ama asıl ölmeyen insanlıktır….. Murat Ceylan
Ben, bu dünyada…
Hayatın anlamını falan aramıyorum.
Zira
Bakırköy’de;
Akıl hastanesinin bahçesinde büyüdüm ben… Hayatın anlamını bulmuş ve geldiği yere şutlamış olanlardı…
Benim ilk dostlarım.
Öyle ki;
Millet, Jüpiter’i gökte ararken… Uranüs’ten gelmiş, Üryan gezenlere ve yine üryan gidenlere alışkındık biz…
Hatırladığım;
Her gün o bahçeden cenaze arabaları çıkardı ve o arabalar kimsesizler mezarlığına doğru yollarına devam ederlerdi…
Anlayacağınız;
Delilerine sahip çıkmayan aileler… O gariplerin ölülerine bile sahip çıkmaktan acizdiler…
Ben bu sahneleri uzaktan uzağa izler… İçten içe üzülürdüm…
Oysa, ne bilge kişilerdi o deli sandıkları ve cesetlerini bile sahipsiz bıraktıkları yakınları. Bir gün bende bir delilik yaptım ve en azılı dedikleri hastaların olduğu binaya girdim…
Yazgım o gün tamamen değişecekti..
Deli Tevfik’i yazacaktım..
Ve ben,
Hayatımın en bilge şairi ile işte o binada tanışacaktım.
Deliler Köyü
Murat Ceylan
