Bu görsellerin bir tanesi 1955, diğeri de 1967 yılından.
Rosa Parks otobüslerde siyah ve beyazların ayrı oturmasını protesto etmek için yerini bir beyaza vermeyi reddediyor ve insan hakları hareketinin ilk kıvılcımını çakıyor.
Diğerinde ise Kathrine Switzer isimli genç kadın Boston Maratonu’nda haklı olarak sadece erkeklerin koşmasını saçma ve kabul edilemez bularak yarışmaya dahil oluyor ve bir güvenlik görevlisi onu yaka paça dışarı çıkarmaya çalışıyor.
Diğer görsellerde ise 1969’da İstanbul’da solcuların 6. Filo’yu protesto etme eylemine karşı toplanan sağcı-muhafazakar ve milliyetçiler toplu olarak namaz kılma eylemi yapıyorlar.
Altan Öymen’in Öfkeli Yıllar kitabının kapağı ve Gezi’nin sembol olan fotoğraflarından bir tanesinde de olayların içinde kendini bulan insanların fotoğrafları var.
Aradan geçen süre yaklaşık 60 yıl, yüzlerdeki ifadeler ise değişmiyor.
Belli bir kesim için kendi fikirlerine ters düşenler her zaman ‘vatan haini’ olmaya devam ediyor.
Buradan varmak istediğim nokta, ABD’nin daha yakın sayılabilecek bir zamana kadar şu anda havsalamızın almayacağı birtakım uygulamalarının nasıl tarihin karanlık sayfaları içinde kaybolduğunu,
buna karşılık bizim aynı kısır tartışmalar içinde on yıllar harcayıp bazı konularda bir arpa boyu yol alamadığımızı göstermektir.
Amerika’yı seversiniz veya nefret edersiniz ama kendini dönüştürme yeteneğine saygı duymak lazım. Belki bu dönüşümlerin hepsi de son günlerin moda deyişiyle bir ‘üst akıl’ tarafından kurgulanıyor ve seçilen başkanlar bile aslında büyük resmin içindeki birer kukla olabilir. Ben Amerika uzmanı değilim, bu konuda fikir yürütebilecek çok daha yetkin insanlar vardır ama Winston Churchill’in meşhur sözünde dediği gibi; ‘Amerikalılar mutlaka sonunda doğru olanı yaparlar. Yanlış olan her şeyi denedikten sonra’.
Yaşasaydı herhalde tarihin sürekli tekerrür etmesine bakarak ‘Türkler yanlış yaparlar ve o yanlışları yinelemekte ısrarcı olurlar’ derdi.
Görkem Işık
Ve Yıllar sonra Gezi eylemi..
