ANLIK “FLASHBACK”LER…
Kendimi bildim bileli, Kurban Bayramlarını hiç sevmem.
Dini bir kılıfa sokularak, hayvanların uluorta boğazlanmasını, kanlarının alenen akıtılmasını ve hatta marifetmiş gibi çocukların alınlarına sürülmesini hep iğrenç ve vahşice bulmuşumdur.
Üstelik, Rahmetli Babacığım (normalde kan tutardı kendisini. Ama nasılsa, hala akıl erdiremediğim biçimde, çok iyi kurban keserdi) her Kurban Bayramı ikinci sabahı eşin dostun kurbanlarını kesmeye gider, bir boşluk olurdu evde.
Ama, Kurban Bayramlarını asıl sevmeme nedenim, 1964 senesinin kış aylarında bir Bayram sabahı yaşadıklarımızdı. Beşiktaş’ta Şenlikdede Mahallesi’nde (Çukurçeşme vardır orada) otururduk o zamanlar. Çoğu eski tahta evler vardı mahallede. O yıl Bayram’ın ilk sabahı, aynı zamanda karnelerimizi aldığımız (sanıyorum 2’nci sınıftaydım) sömestr tatilinin de başlangıcıydı.
Sabah ezanından biraz sonraydı. Rahmetli Anneciğimin, ablamla beni “kalkın çocuklar yangın var!..” feryadı ile uyandırdığını ve kucakladığı gibi bizi dışarı kaçırdığını hatırlıyorum. Mutfak camına doğru baktığımda, yandaki tahta evden gelen alevleri ve bir komşunun elinde küçücük bir tasla trajikomik biçimde yan eve su atmaya çalıştığını gördüm.
Evin önü açık arazi, bir bostandı. Oraya kaçtık en temel şeylerimizi alarak. Benim yanıma aldığım en değerli “varlıklarım” o gece yastığımın altında uyuduğum yeni alınmış gıcır gıcır “Beatles” (Bitlız derdim) tipi bayram ayakkabılarım ve sömestr karnemdi.
Çıkıp, bostandan yangını ve itfaiyenin gelişini izlemiştik dehşet içinde. Bizim ev yanmadı ama üst katımız tamamen yandı. Yapılan müdahaleden bir hayli etkilendiğimizi, evin içinin su dolduğunu, haftalarca Üsküdar’da teyzemde kaldığımızı hatırlıyorum.
Babamın, Bayram Namazı sonrası gittiği kahvehanede çay içerken haber aldığını, nasıl panik içinde koşarak “Karım, çocuklarım nerede!..” diye ağlayarak gelip bizi kalabalıkta bulduğunu, 1 paket sigarayı peşpeşe içerek nasıl zorla teskin edildiğini de… Bayram demek yangın demekti benim için yıllarca.
O yüzden…
Bana “Bayram” demeyin “Kurban” olayım.. 
😪
Zafer Arapkirli
